Er staan voor vandaag en de komende nacht veel kilometers voor de boeg. Deze zijn niet helemaal verlopen zoals we hadden gehoopt.....
Eerst zijn we met het bootje van Don Khone naar het vaste land gevaren. In plaats van aan te leggen bij het steigertje bij het bootticketkantoortje werden we bij de lokale vuilnisbelt afgezet en moesten ook eerst nog in het water over een stapel planken klimmen, met de bagage. Vervolgens moesten we wachten op het busje naar Pakse, wat oké was, alleen was het wel wat krap zitten maar we zijn vrij vlot aangekomen in Pakse. Hier moesten we onze slaapbuskaartjes nog halen en we werden netjes door de buschauffeur afgezet bij het busstation in het centrum en hij verwees ons naar raampje nummer 2 toen we hem vroegen waar we moesten zijn. We hadden ook een bonnetje waarmee we ons braaf meldden bij een de dames van raampje 2, maar deze schudden het hoofd na een blik op het bonnetje te hebben geworpen en wezen naar raampje nummer 1. Wij naar raampje nummer 1, van een andere maatschappij, maar ook deze schudde negatief met zijn hoofd en wees naar raampje 3. Wij naar raampje 3 en ook daar geen buskaartje, maar de verwijzing naar raampje 2. Met nu toch wel wat gemopper nam één van de dames de moeite om de telefoon te pakken en ineens was het geregeld en kregen we de twee buskaartjes voor de bus van 20.30 uur, het kwam dus toch allemaal goed. Hierna de de tijd gedood door te lunchen in het ene restaurant, koffie te drinken bij een ander zaakje en uiteindelijk te eten bij weer een ander restaurant. Nog wat te drinken en te eten voor in de bus gehaald bij de supermarkt en op tijd naar het busstation gelopen om onze rugzakken weer op te halen die we bij de dames achter hadden gelaten. Deze stonden nog netjes op de plaats en zelfs de bus was er al. Ondanks dat het al donker was, was toch duidelijk te zien dat de bus 'enige' schade had. Hij zag er uit alsof hij al een keer op de rechter- maar ook op de linkerzijkant had gelegen. Scheuren in de ruiten, missend raam in de voordeur, zijdeur die niet vanzelf open en dicht ging, maar ja, veel keuze is er op dat moment niet en we zijn dus maar ingestapt. Binnen leek het allemaal redelijk mee te vallen, zie ook onderstaande foto toen Karen het nog wel grappig vond, ruime bedjes, wel wat muffe dekentjes, maar we hebben onze eigen slaapzakliners bij dus dat is geen probleem. Vertrek was redelijk op tijd, slechts 20 minuten later dan gepland, dus dat viel reuze mee want er was natuurlijk weer het nodige aan boord gesjouwd aan grote zakken rijst en diverse dozen. Na 5 minuten hadden we al de eerste stop en moest er nog een familie opgepikt worden, geen probleem. Weer zo'n 5 minuten later weer een stopje. Geen idee waarvoor, maar zo ging het maar door en de afstand zou maar ongeveer 670 km zijn, dus als er iedere vijf minuten gestopt zou gaan worden, zouden we er nooit komen. Uiteindelijk vielen de stops mee, maar de meest bijzondere waren wel dat op een gegeven moment een man langs de weg geld gaf aan een busmannetje, er iets aangegeven werd vanuit de bus en we weer doorreden en we even later weer stil stonden omdat blijkbaar de chauffeur honger had en dus stopte bij een restaurantje en er diverse dingen op een barbeque gelegd werden. En wij braaf wachtten in de bus. Niet helemaal zoals we hadden verwacht, maar overkomelijk. Erger werd het toen het begon te regenen en al snel bleek dat het in de bus bijna net zo hard regende als daarbuiten. Lekkages overal. Wij hadden natuurlijk 2 bedjes, we mochten die aan de overkant ook gebruiken want die was vrij, die beide binnen no time totaal doorweekt waren. Nu was er voor ons al iemand uitgestapt halverwege de rit, dus we zijn maar een bedje naar voren door geschoven. Al snel bleek dat ook beneden alles lekte, de bus had twee verdiepingen, wij lagen boven, en dat toevallig de enige andere toeristen aan boord ook een plaats hadden met ernstig wateroverlast en dus ook op zoek moesten naar een ander bedje. Wij de tassen ook verhuisd, bleek dat Bas zijn tas op een grote deksel van een pot lijm wasgelegd met de nodige restanten en dus de achterkant van de tas onder de lijm zat, dus toen is hij maar aan de slag gegaan om dat zoveel mogelijk te verwijderen. De stemming zat er dus goed in, zoals je vast begrijpt. Daarna werd de weg echt slecht, dus alleen maar hotsen en knotsen, gevolg dat er weinig tot niet geslapen is in de slaapbus toen we van ochtend rond 8.00 uur in de hoofdstad van Laos, Vientiane, aankwamen.
But stil alive.....
Ook nog goed nieuws: het lijkt alsof onze fotocamera weer wat doet nu het niet meer zo vochtig is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten